خاک سرد،دنیای بی پایان

بسم الله

یک یادبود از هاجر مرادی.یک مرده میان همه ی مرده های خاک.هر روز جلوی چشمم و یاد سردی دست هایم وقتی دیگر گرمی ای را حس نمیکند.من گرمای آن ها را نمیفهمم ولی آن ها سردی دست مرا حس میکنند.گاهی حس میکنم چه زود این روزها گم میشونذ.و روزهای همه ی آدم ها.روزهای همه ی تاریخ.من آواز میخوانم شب ها و حس میکنم همین جا مرکز دنیاست و بعد یادم میافتد که چه شب هایی را هزاران آدم فکر کرده اند همان جا مرکز دنیاست.

به ترقوه ام دست میکشم.چه استخوان نازکیست میان این سفتی روزگار.اما هنوز مرا زنده نگه میدارد و همان لحظه ای را به یاد می آورم که پیر شدم و اگر زنده باشم چه قدر خمیده شدم و اصلا نمیدانم بتوانم این چیز هایی را که امروز مینویسم بتوانم بخوانم یا نه.بهمن شده.چه زود تلخی های اول سال را رد کردم و دنیا حرف های خوبش را به من زد.فردا اما حرف های دیگرش را چگونه به ما میگوید.

چه قدر گنگ میشوم در خستگی.جسمم بی رحم تر شده و کمر دردم دوباره آمده سراغم.شاید میخواهد دوباره خبرم کند که خیلی ضعیف تر از آن حرف هایی هستی که فکر میکردی.زندگی ام مثل کودکی شده در پارک.یک شب گیر میدهد پدر مادرش که مرا ببرید پارک.زندگی مادرم است که با محبت مرا بازی میدهد و روی تاب زندگی هل میخورم.باد میان موهای لخت قهوه رنگم میرود.عاشق شده ام.عاشق زندگی.نور آفتاب ظهر بعد باران را در اوج تاب میبینم.نور میخورد توی صورتم و چشنم هایم را میبندم.همین جا آحر دنیاست.بوی چمن های خیس بهار را حس میکنم و کفش های یشمی ام را در هوا تاب میدهم.پدر را میبینم که بی حوصله شده.بعد کم کم می آید دستم را میگیرد و میبرد.همه ی خوشی ها با تلخی های پدر تمام میشود؟یا یک خاطره ی دوری میشود در لا به لای خاطرات؟