وسط خرداد

یکی دو شبی هست که دلم می خواهد چیزی درباره ی تمامیت خواهی و رنج دوطرفه ی پنهان آن برای هر دو طرف بنویسم.حوصله ام نمی آید و البته وقتی هم به کلمه اش فکر می کنم می فهمم از آن هاییست که یکی دوبار فقط در موردش شنیده ام و نمی دانم پیش خودم چه فکری کرده ام که اصلا می توانم در موردش بنویسم.یک بارش که یادم هست در کتابی بود که جمله ای به این مضمون داشت:"جایی که گستره ی تمامیت خواهی است فرصتی برای باقی ماندن راز نیست" و چه قدر بزرگ و ترسناک بود این جمله برایم.بدون راز بودن چه قدر آزاردهنده است.برای ترساندن مردم از قیامت هم می گویند رازی در میان نیست.به هر حال این ننوشتن همچنان هم باید ادامه پیدا کند چون این حرف ها از من دور است.خودم جای دیگری هستم و نمی توانم حرف های این شکلی بزنم.خودم را بین روزهای خواب آلود و شب های طولانی رها کرده ام و منتظرم که خاطره ای بشوند که سال ها بعد یادم بیاید و این تصویرها را دوره کنم.گاهی حرف های دو سه سال قبل خرداد وبلاگ را می خوانم و می بینم که تقریبا آن روزها بهتر می نوشته ام و این روزها گنگ تر.مهم نیست.هر دو اگر به رهایی برسند کافیست.