پاییز

تنها منتظر یک چیز هستم.غروبی زیبا و باشکوه.

برای همیشه

"ف" می گوید عادت بوده که احساساتمان را سرکوب کنیم.در محیط دبیرستان پسرانه جایی نبود که بشود از احساساتت بگویی.فکر میکنم حق با اوست.گاهی وقت ها دلم فقط یک آغوش آرام می خواست.اما فرصتی برای گفتنش به خودم نمی دادم.شاید سال هاست.

دیشب دوباره بعد از مدت ها خواب دیدم.خواب آدم های عزیزی که نیستند.دلتنگشان هستم،اما تنهایی ام را ترک نمی کنم.

یادداشت های شمال و آذر

سه چهار روزی شده که اینجا هستم.اینجا کنار رادیاتور،بی حوصله.بعضی وقت ها پول هایم را در شرط بندی از دست میدادم و یا پولی به دست می آوردم.همان حس را اینجا هم دارم.احساساتی را به دست ما آورم و از دست می دهم که احساسی به تعلقشان به خودم ندارم.بعد از یکسال توانسته ام با "الف"مسافرت کنم.رو به رویم نشسته و اینستاگرام را بالا و پایین می کند.موهای او کم شده و موهای من سفید.هر دو به سرمان زده.از بعضی صداها خسته ام.مثلا صدای این موسیقی های الکترونیک.امروز نیم ساعتی نشستم و فقط به صدای برگ های درخت کهنه ی باغ شمال گوش کردم.به زردی هایش نگاه کردم و خودم را برگ تصور کردم.آماده ی افتادن.از روند تکراری فکر کردنم خسته شده ام.دلم چیزی می خواهد که جابه جایم کند.اما ندارمش.شکلی از بودن می خواهم که نبوده ام.شکلی از نبودن.

کافه های شلوغ

نمیدانم چرا نمیتوانم خنده های آدم های غریبه را باور کنم.آدم هایی که با همان کسی که سر میز هم نشسته است غریبه اند.نمیدانم.شاید در خودم چیزی فراموش شده.نمیدانم.