ایشی گورو
امشب که عکس هارا بالا پایین کردم عکسی پیدا کردم با یک تیشرت که دیگر ندارمش.عکس را آخرهای شهریور امسال گرفته بودم وقتی با یک جمعِ ناآشنا دو روز وسطِ جنگل چادر زده بودم برای گاوبانگی.در طول این سال ها چیزهای زیادی گم کرده ام ولی بعضی های آن ها خوب یادم مانده.مثل لباسِ تیم ملیِ انگلیسی که داشتم و یک بار حسام برای دم کنی گذاشت و این آخرین تصویری شده که از آن دارم.یا مثلا همین تی شرت که با عشق به ریک اند مورتی خریدم و کلِ بخش اعصابِ در بیمارستان میپوشیدم و حالا دیگر نیست.هر کدامش به یک خاطره ای گره خورده اند که خاطره مانده و این جسم ها نیستند.آن سالی که ایشی گورو نوبل ادبیات را برد تصمیم گرفتم کتاب هایش را بخوانم."هرگز رهایم مکن"(اگر اشتباه نکنم!) را خواندم و بازمانده ی روز را خریده بودم و نمیدانم چه کارش کردم و "غول مدفون" هم هنوز اینجا منتظرم است.در "هرگز رهایم مکن" بچه ها در آسایشگاه؟یا یک همچین جایی زندگی میکنند و اعتقاد دارند که چیزها و وسایلی که نیست و نابود میشود در واقع میرود و در یک شهرِ خیالی منتظر آن ها میماند تا بروند و یک روز پیدایش کنند.بقیه اش رو نمیگم که اسپویل نشه!ولی این خیال که زندگی چیزهایی که از دست میدهیم را یک جایی نگه میدارد تا یک روز به سراغش برویم و پیدایشان کنیم مسکّنِ قوی ایست.اینکه باور نکنی چیزی که از دست رفته دیگر رفته یعنی هنوز باید امید را نگه داشت.امید اما آدمی را میکشد.غیر از این است؟
همان سال که ایشی گورو نوبل برد متنِ سخنرانی اش را یک جایی خواندم که اتفاقا یادم هم نیست کدام مجله بود!در موردِ موسیقی از او پرسیده بودند و از"تام ویتس" نام برده بود.قبلا اسم تام ویتس را در خاطرات موراکامی هم دیده بودم و رفتم تا ببینم چه چیزی دست گیرم میشود.از همان موقع برایم بهترین آهنگش :Ruby's arms بوده و هست و البته بعدتر Green grass را هم دوست داشتم.قصه ی اولی در شعرش نهفته است.مردی که میخواهد سحرگاه به جنگ برود و از معشوقش جدا شود.این پایین میگذارم گوش کنید.
پ.ن:گاوبانگی مراسمی هر ساله است که در آخرهای شهریور گوزن های جنگل جفت گیری میکنند و چون ضعیف میشوند در خطر شکار قرار میگیرند و الخ.
