با یاد تو سرخم...

بسم الله

یه امتحان مونده از لیست نامتنهاییه امتحان های زندگانی... . نورو آناتومی.مغز چیست؟کجاش چیکار میکنه و از این حرفا.خب ببین اگه همش هورمونه پس بیخیالش؟نکنه یه وقت هورمون هامون به هم بریزه و عشق و محبت و خوش رفتاری بره کنار گند بخوره به همه چی؟خب چرا فقط واسه یه سریا هورمون هامون فعال میشه؟بعضی ها هستن واسه کل دنیا هورمون هاشون راه میفته.مال ما واسه چند نفره و جدی جدی.دلم واسه هوای خونه یکم تنگه. از همه جا دلمون میگیره

ولی با یادت سرخم.

خالم شمال زندگی میکنه بیشتر طول سالو.میرم یه وقتایی اونجا و فک میکنم آدمای مختلف چه قدر فکرای مختلف دارند و فک میکنن مهم ترین دغدغه ی دنیا همینه.همین فکر آرومم میکنه که منم یه نقطم وسط این تاریخ بزرگ دنیا!

شام چی داریم؟

بسم الله

فردا امتحان تغذیه دارم.تصورم از بهداشت دست شستن بود و از تغذیه غذا خوردن.حالا که بهش رسیدم میبینم مثکه چیزای مهم تری هم داره!من موندم و اون واحودا.

کلی کتاب نخونده و کاره نکرده دارم.برنامه ریزی ندارم پس به هیچی نمیرسم.هندزفری میذارم تو گوشم تو خونه راه میرم آهنگ گوش میدم که چی؟مغزم پر از مزخرفات شده.

رها نمیکند ایام

راستی الان که تو داری اینو میخونی من هنوزم زندم؟نمیدونم شاید!اما مهمه؟نه.حرف من حالا توی دنیا و یونیورس جاری شده،چه باشم چه نباشم.تلاش میکنیم کسی که دوستش داریم رو خوشحال کنیم.عشق همینه دیگه مگه چیه؟یه نفر رو با همه ی سختی ها و مرارت هاش دوست داشته باشی.حالا سختی هاش هم دل پذیر میشه برات.غیر از اینه؟فردا یه امتحان جنین شناسی دارم.نشسته بودم تو خوابگاه با بچه ها مرز رو گرفتیم دوازده شروع کردیم فکر کردن که آره من فلان نمرم زیره 12 عه مشروط میشم یا نه .یکم اکیپمون خیلی واسه پزشک شدن آماده نیست!باید یکم بیشتر روش کار کنیم :D

مادر رفته مشهد داره واسم دعا میکنه یه چیزی بشم،بابام روزی 30 ثانیه باهام حرف میزنه قربون صدقم میره.شکر خدا.

خدا یه جنین رو چه قدر قشنگ بزرگ میکنه.بعد اون آدم میاد رو این زمین همه چیو خراب میکنه.

دیروز بهش گفتم چرا با اون لات سره خیابون حرف نمیزنی؟گفت میترسم ازش.گفتم خب یه لاته سره خیابون یکم درس خونده شده دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی.تازه اگه سهمیه نداشته باشه که اون درس رو هم نخونده.چرا باهاش صمیمی میشی؟این میز همه جا همینه.آدمان که زندگیتو میسازن

رها نمیکند ایام در کنار منش...

تئاتر ترن

دیشب به دیدن تیاتر تِرن رفتم.نوشته ای از حمیدرضا آذرنگ و بازیگران زیاد.از بازیگرانِ معروفش میتونم به امیر جعفری و مهراوه شریفی نیا اشاره کنم.قبلش از ظهر با امین رفته بودم نهار و بعدش هم سینما!بعدش هم با امیر و مجید رفتیم کافه نخلستان توی طالقانی و بعدش هم رفتیم یه دست بیلیارد بازی کردیم!

اجرای نمایش ساعت 7 و نیم شب بود و من و صدرا حدود ساعت 7 و 10 دقیقه پارک دانشجو رسیده بودیم و کنار تیاتر شهر یکم ذرت مکزیکی بلعیدیم برای طاقت آوردن در طول دو ساعت نمایش.

تیاتر درباره ی شهدای جنگ بود و اتفاقاتی که بعد از جنگ برای هر کدوم میوفته.هر کدوم از خانواده هاشون داستان مختلفی پیدا میکنند;پدران چشم انتظار،فرزندانی که پدر خود را ندیده اند و شش هفت داستان دیگر.در لابه لای این داستان ها داستانی دیگر هم جاری بود از ساخت مقبره ای برای شهدا در زمان حاضر که بی تفاوتی عواملش نسبت به شهدا را نشان میداد و البته در انتها به یک شهید افغان هم اشاره میکنه که به نظرم یکی از نقاط قوت این کار بود.موسیقی زنده هم در کنار کار بود که با گیتار و افکت های مختلفش اثر را حزن انگیز تر میکرد.فاطمه معتمد آریا و حداد عادل هم مهمانان ویژه ی این برنامه بودند که خب قطعا حضور فاطمه معتمد آریا برای مردم بسیار جذاب تر بود.از اجراهای پایانیِ این نمایش بود و خب در نتیجه توصیه ای نمیشود بکنم برای دیدنش.

منصفی!

ُسلام.

نمیدونم تا حالا به اسم ابراهیم منصفی برخورد کردید یا نه.ابراهیم منصفی یکی از هنرمندهای قدیمیِ جنوب کشور بود و سال 1361 فوت کرده.فارغ از بحث مرگش که خودخواسته بوده،شخصیت خیلی قوی و خاص هنری ای داشته.اگر به زمان خودش به منصفی نگاه کنید میبینید که واقعا چه قدر با موسیقی های کشورهای مختلف آشنا بوده.یک نکته همیشه منو در این آشنایی ها اذیت میکنه و اون نکته همین ناشناخته بودن این جور آدم ها در این دنیاست.به طور مثال منصفی واقعا تا آخر عمرش زندگیِ سختی رو تحمل میکرده.ولی خب همین الانش هم چه قدر استعداد داریم که چون شناخته نمیشن از دست میرن؟

همین افسردم میکنه!

در آخر یک اجرای سهیل نفیسی بر روی قطعه ای از منصفی میذارم باشد که شما هم عاشقش بشوید!

برای دیدن اجرا اینجا برو

روزنوشت دم عیدی

بسم الله

سلام!

بعد از کنکور که وارد دانشگاه و پزشکی و این حرفا شدم حس کردم شاید یه ذره-فقط یه ذره- از حجم درس های به درد نخور و حوصله سر بر کم بشه!ولی خب شاید مشکل از حوصله ی منه که سره همه چی تند تند سر میره!الانش هم که سه ترم گذشته از درس های علوم پایه سره کلاس ها یه کلمه هم گوش نمیدم تقریبا .بیشتر کتاب میخونم و حس میکنم کلا آدم این درس ها نیستم!فقط یه فایده داشته احتمالا این درس خوندن من که اونم مال عوارضی های جاده ی تهران به زنجانه!حقیقتش از اول هم زیاد اهل درس نبودم اینجا هم از سر بی جایی بیشتر اومدم!رتبم زیر هزار شد و خب نمیدونم این مایه ی شادی من بود یا نبود!فقط میدونم الان اینجام،و هستم!همین!

مرز ادراک،پرتگاهه؟

آداب دنیا

بسم الله

کتابِ آداب دنیا ،نوشته ی یعقوب یادعلی.

ناشر :نشر چشمه

"نسیم،نسیم است حتا اگر برگی را تکان ندهد..." .طرح جلد کتاب در اوج سادگی قرار دارد.پیراهنی آویزان و یک کلید برق و نه هیچ چیز دیگر.با همین جمله روی جلد کتاب مواجه میشوید که با اینکه ساده است ولی کمی ذهن را درگیر میکند.

کتاب با روایت وارد شدن "پروا"به محلی به نام "دنیا" آغاز می شود.این محل جایی است که نویسنده شخصیت های خودش را درون آن جمع کرده و حرف هایش را در غالب آنها بیان میکند.ریتم داستان به علت موضوع حساسش خیلی جذاب است و کشش بالایی برای خواننده دارد.از یک طرف یک داستان عاشقانه ی قدیمی مثل یک زخم کهنه دوباره سرباز میکند و شخصیت های مرموز "دنیا"باعث می شود مشتاق باشید برای خواندن ادامه ی داستان.پروا برای جستجوی نوید به ایران می آید و در این بین از رامین دوست مشترک خودشان که حالا پلیس شده است کمک میگیرد.شخصیت هایی با تفاوت های بسیار ولی با نقطه های مشترکی در کودکی.رامین مشغول به یک زندگیِ خسته کننده ،پروا که حالا بی پروا دنبال یک عشق قدیمی است و نوید گوشه گیر که داستان حول محور اتفاقی است که برایش افتاده و شخصیتش از حرف های دیگر کاراکترها و یادداشت هایش کم کم شکوفا میشود.تقابل این ها با یکسری آدم شاید عجیب در جایی پرت به نام "دنیا"نوعی جذبه ی همیشگی برای کتاب به وجود می آورد.هرچند به نظرم فصل های آخر کتاب درگیر یک تکرار و کمی کسل کننده می شود اما ارزش تمام کردن دارد!

اگر شما هم این کتاب را خواندید یا نظری دارید لطفا برایم بنویسید.ممنون :)