جمعه بهمن

از لمس احساسات قدیمی خسته شده ام.دنبال راه فراری می گردم اما پیدایش نمیکنم.ترسیده ام.از همه ی روزهای گذشته این بار.نه از آینده.که در چه فضایی وقت گذرانده ام.انگار برای بار اول دوباره مواجهه شده ام با واقعیتی که سال ها در تلاش برای پوشاندنش بودیم.حقیقت،واقعیت را رسوا کرده است.از شروع کردن می ترسم.باور نمیکنم لحظه ی بعدی ممکن است چه چیزی شکل بگیرد.از تمامش میترسم.