دست زیر چانه

بسم الله

وسط یک جلسه ی مهم شده که دستم زیر چانه باشد و سعی کنم حالتی بگیرم که انگار دارم نهایت عمق مطلب را در درونم وارد میکنم و بعد ذهنم یک گوشه ی دیگر مشغول ور رفتن با خستگی ها و فکر های بی سر و تهش بوده.من این هنر را ندارم ولی در زمان بدست آوردم.که وقتی وارد جایی شدم یا فیلمی میبینم از تمام جهان هستی جدا شوم.از همه ی چیز هایی که خوانده ام و یک ساعت پیش مهم ترین مساله ی زندگیم بود.از همه ی آن ها فاصله بگیرم و بعد دوباره وارد شوم.این هنر مهم ترین هنر زندگیست به نظرم...