مرداد 1402

سلام

دوباره سعی می کنم خودم رو جمع و جور کنم و جمعه ها اینجا بنویسم.حس روزهای قدیمی رو بهم برمیگردونه.حسِ بچه ای که هنوز سرحاله.هنوز میتونه بی خیال زیرِ باد کولرِ خونه بشینه پای لپ تاپ و بنویسه.هر چند دیگه هیچ کدوم اون آدم نیستیم.نمیدونم چه قدر تصویرِ درونی شده ی خودم از اتفاقاست یا چه قدر بیرون آلوده شده.توییتر رو که میخونم فک میکنم که همه چی داره خیلی خراب میشه.خیلی زود.این وسط اما دلتنگی هام هم بیشتر اذیتم میکنه.برای همه ی چیزهای رفته.و البته فکر می کنم فرافکنی بعضی چیزهای دیگه.مثلِ پول درنیاوردن و سربار بودن و اضطرابِ منزلت اجتماعی.دیشب به "ف"می گفتم که فکر می کنم یه قسمت زیادی از اذیتی که تو بیمارستان می شدیم به خاطر این بود که احساسی از احترام نداشتیم.شاید در موردش طولانی تر بنویسم یه روز.امیدوارم خوب باشید بچه ها.حسابی.کارهای زیادی رو نصفه نیمه گذاشتم.میدونم خیلی هاش تموم نمیشن.ولی خب.تلاشم رو می کنم برای زنده بودن.فکر کنم این تنها راهه.چند وقت دیگه دفاع میکنم و میرم سربازی و پزشک میشم.پزشک.یادش به خیر.هشت سال پیش چه قدر دور بودم ازش و چه قدر زود و سریع گذشت.بامزه بود.