جمعه 20 مرداد

دو سه روز پیش نمیدونم داشتم واسه کی می گفتم که یه جایی این سن و سال یه پیامی بهت میده.اینکه هنوز جوونی و میتونی،ولی دیگه اون تصویر قدیمی از خودت شکسته.اون تصویری که هرکاری از دستت برمیومد.من بلد نبودم خودمو با بقیه آدم ها درست مقایسه کنم.یعنی نمیدونستم چرا باید این کار رو بکنم.الان یه جایی رسیدم که انگار باید تن بدم به اینکه بهایی زیاد پرداخت کردم وباید همین رو ادامه بدم اما نمیتونی.یه سریا میگن حتما باید بریم،یه جایی تو فکرم میاد که دلم میخواد بمونم.بزرگترین چیز برام آدمای نزدیکمن و دلم نمیخواد هیچ جوره برم از پیششون.نمیدونم.نمیدونم چی میشه این مملکت.ماه دیگه باید خونه ام رو پس بدم.دل گیرم میکنه.اما راهی ندارم.مثل خیلی چیزهای دیگه.هنوز دنبال اینم شادی همین اطراف باشه و زندگی کنه وسطمون.که برم دنبال چیزایی که دوست دارم.آدم های خوبی رو دوست داشتم.خوشحالم که دیدمشون تو زندگی.باز میزنیم بیرون.ببینیم چی میشه.