آخری ها

خب

باید آروم آروم برم سراغش.فک کنم راه اینه.یعنی الان که شروع می کنم به نوشتن،یه چیزایی هی میکشدتم عقب.فکر اینکه حالا پاشو یه نخ سیگار بکش،یا اصلا برای چی مینویسی،یا خوابت میاد،یا چشمت بازم نمیبینه یا این حرفا.ولی هیچ کدوم نیست.میترسم نزدیکش بشم.نزدیک.من اون هسته ای که باهاش فکر می کردم رو از دست دادم.چیزی ازش نمونده.تصویرم از "ارزش" به هم خورده.چیزی نمونده.همین.برای همین نمیتونم به آدما نزدیک بشم دیگه مثل قبل.نمیدونم چطوریم واقعا.من معنای خودمو رو یه چیزایی گذاشته بودم که یهو جلوی چشمم شکستن.حالا با درد روی شیشه ها راه میرم.همین.

مزدِ

این آخری ها،میدونم دیگه کسی حرفمو باور نمیکنه و جدی نمیگیره.همین بیشتر از همه چی نابودم میکنه.میدونم همه فکر میکنند که به راهم و میرم و میام.ولی اینقدر اینقدر گیجم که نگو.میترسم.خیلی خیلی.از هر لحظه ی خونه.از صداها و چیزایی که تو تاریکی میبینم و میدونم نیستند.از اینکه نکنه کامل دیگه از دست بره مغزم.نمیدونم.میدونم تو این بازی تنهام.خیلی.ولی چیکار میشه کرد؟

مزدِ چنین عاشقی

نقد روان دادن است

نومید

نومید نتوان بود از او

شب شب شب

شب شب شب 

هه

خیلی بد میشه.

نتونستم با این چیزا کنار بیام.

ترسیدم،فک کنم ترسیدم.

باز شروع شده

که راهی نبینم جز رفتن.

کاش یکیش تموم بشه.

 

تندتر

فقط تند و تندتر میچرخم

دور خودم

دور دیگران

که مبادا بایستم

و بغضم بترکد

چون دیگر بعدش را بلد نیستم.

یه روزایی

خسته که میشم

میبینم جای خیلی چیزای خالیه

میگم جای منم کاش خالی بشه

یکم زودتر

یه هولِ کوچولو بدمش

نه؟

Synecdoche, New York

یه سکانس از این فیلم هست

شروع میکنه به سابیدن همه چیز

ولی هیچی تمیز نمیشه

کثیفی جای دیگست.