زانوی زیادی

درد پاهایایم را بلعیده.شده اند چیزی اضافی در زندگی.بیشتر مدت بیداری ام دعا می کنم زودتر تکلیفشان معلوم شود.یا قطع شود و یا بیخیال دردش بشود.اما عکس زانویی که تصادفی گرفتم،زائده ی غیر طبیعی ای را نشان داد.زائده ای که با مجموع دردهایم شبیهِ شرح حال nhs از بدخیمیست.اما خب احتمال بیشتر هم هست که اصلا چیزی نباشد.اما خستگی مداوم و بی حالی و درد ماهیچه ای که شب ها تشدید می شود؟خواهم فهمید.به خاطر سربازی فرصتی برای ویزیت شدن دارم و حالا وقت ارتوپد گرفته ام که بروم سراغش.میترسم زده باشم به مغزم.انگار تومور مغزیم کار را در دست گرفته.حوصله ی هیچ چیز را ندارد و بی دلیل می خندد.همین می ترساندم.

سرگیجه

خودم را باور ندارم و بیشتر البته دوست ندارم.سرخوردگی عجیبی پیدا کرده ام.بدنم مدام دردهایی می گیرد که نمی توانم ریشه اش را پیدا کنم.انگار باید بزرگ شدن را قبول کنم.ترسناک تر شده همه چیز.در تنهایی خودم شب و روز به پنجره خیره می شوم.فکر می کنم کجای کار را اشتباه کردم و اصلا اشتباه کردم؟نمی دانم.اما دلم بدن گرمی می خواهد که لب هایش را ببوسم،لخت کنارش دراز بکشم و خوابم ببرد.نرمی سینه هایش زمان را برایم بی معنی کند.اضطراب ها را حل کند.همان میمونِ تکاملی بشوم.همان.

به خودم گفتم

به خودم گفتم یه چیزی رو یادت نره

هرچی کمتر داشته باشی،بیشتر داری