سر بریدن عروب ها و جاری شدن تاریکی از رگ زندگی

بسم الله

باید غروب ها را قبل از پیرنر شدنشان بکشم.غروب اولش زیباست ولی به آخر هایش که میرسی دیگر شروع به بی قراری میکند.سراغ همه کس را میگیرد و نمیگذارد یک دقیقه هم فکر کنی که قرار بود در طول این شب طولانیِ پاییزی چه کار کنی.خودش را به در و دیوار میزند که از اتاقش بیاید بیرون و سر و صدایش نمیگذارد یک لحظه هم فکر کنی.هر چه میگویی ده دقیقه مانده است آخر بنشین سر جایت در این تاریکی شب دنبال چه میخواهی بروی؟نمیرود در گوشش.همین میشود که مثلِ منی ترجیح میدهد قیدِ بازی کردن این بچه ی لا ابالی را بزند و همینجا سرش را بگذارد روی سینه اش تا از رگ هایش فواره ی تاریکی روی صورتم بپاشد و یکهو وارد شب های تاریک بشوم.و چه موجود خون سردیست این غروبِ عصرهایِ پاییزی...