کلمه ی درست

به کلمه ی درست فکر می کنم.کلمه ی درست در هر لحظه.در جایی که پیرمردی می خواهد توی صف نونوایی از من جلوتر نان بگیرد و نوبت من است و توی نگاهش بی رمقی را احساس می کنم.به کلمه ی درست فکر می کنم وقتی خودم در اوج خستگی و ناامیدی و ناتوانی هستم و کسی که دوستم دارم تازه سر درد و دلش باز شده.به کلمه ی درست فکر می کنم پشت چراغ قرمز وقتی پسر بچه ای می خواهد چیزی به من بفروشد و نمی خواهم بخرم و تصویر جایی که شب در آن خواهد خوابید از جلوی چشمم رد می شود.به کلمه ی درست فکر می کنم وقتی نمی دانم این رفیقِ قدیمی ام دلش می خواهد از دردش بگوید و خالی بشود یا اگر یادش بیاورم نمک می شوم به روی زخمش.کلمه ی درست.همیشه به کلمه ی درست فکر می کنم.وقتی گشنه ام،ناراحتم،سرخوشم.بیشترِ وقت ها کلمه ی درست را پیدا نمی کنم.سکوت کلمه ی بهتری بود برای بیشتر وقت ها.اما همیشه به دنبال کلمه ی درست می گردم و حواسم از سکوت پرت می شود.که چه قدر سر به زیر است،که چه قدر تواناست.

روزهای اول

بسم الله

بخش اطفال مادرانِ نگرانی دارد.مادرانی که بچه هایشان را نگاه می کنند و تصویر بعد از مرگ خودشان را می بینند.که نمی خواهند بچه ها اصلا به راحتی از دست بروند.برایشان یک روز هم یک روز است.وقتی بهشون میگم:" بچتون یه هفتس که بستریه."

میگه:"نه!هشت روزه." 

بعد شروع میکنه به حساب و کتاب کردن که از اون هفته تا این هفته چه قدر میشه.روزهای اول رشد سریع تر اتفاق می افته و هر روز با روز قبل تفاوت داره.هیجان روزهای اول زیاده.منتظرِ اتفاق ها جدید.کم کم همه چی وارد سرازیری میشه تا وقتی که تموم بشه و بعد صاف میشه تا آخرِ عمر.