خط روی خط

تقریبا مثلِ همیشه به کارهای نصفه نیمه ام فکر میکنم.فقط فکر میکنم و سمتشان نمیروم.عادتِ همیشگی.یبشتر از همیشه آزارم می دهد.همیشه سعی میکردم بین "خودم" و ضعف های فیزیکی و مشکلاتِ روحیم فاصله ای بگذارم.بگویم این "منم" و آن ها گذرا.اما فکر میکنم این دروغِ خوبی نیست.من دقیقا همان ها هستم و اصلا چیزی غیر از آن ها نیستم.دیگر نمیتوانم بگویم که باید با خودم کنار بیایم،چون خودی متصور نیستم.چه طبیعتِ بی ملاحظه ای.جهانِ ششصد هفتصد کیلومتر آنطرف تر چه قدر با اینجا فرق دارد.ترکیه و سوریه زیر آوار و من اضطرابِ خودم.بیرونِ اتاق کسی هست؟نمیدانم.باید در را باز کنم.

باز تهران بارون میاد؟

شیشه ی خیس و سیگار و نرسیدن.