هرچند

هرچند که شاید گهگاهی به دروغ فکر کنم که دلتنگی یا خستگی یا تئاتر شهر تا میدون ولیعصر یا کوچه باغ های لواسون یا پرشیای امین یا هزارتا چیز باعث این وضع شدند اما تهش خودم بهتر از همه میدونم چی همیشه و همه جا دنبالمه.به نبودن همه ی اون چیزا عادت داشتم و دارم.قصه جای دیگس.

شاید

شاید خودخواهی ام بود که دوست داشتم یک بار هم که شده تا انتها کسانی را دوست داشته باشم.ببخشید اگر به سمت شما آمد.لیاقت نداشتم شاید.پایانِ 25 سالگی.