مچاله

احساسِ مچاله شدن،انگار کسی مچاله ات کند که بهتر آتش بگیری.که بعد حسابی روشن بمونی.

ریتالین

روی میزم چیزهای زیادی دارم که از بیشترشان هم استفاده نمیکنم.فقط هستند.هستند و حتی اکثرا نگاهشان هم نمیکنم.اما به هم ریخته اند و آزارم میدهد.آزارم میدهد که اوضاع اینگونه است.که همه چیز به هم ریخته و نامطمئن است.دلم نمیخواهد دیگر چیزی اطرافم عوض بشود.اما میشود.

یک مجسمه ی خوشحال به من نگاه میکند.سرم درد میکند.مدت هاست مجموعه ی چیزها خوشحالی را تقریبا برده است از زندگی جز لحظه هایی.اما خودِ زندگی را نه.چون زندگی را با خوشحالی تفسیر نمیکردم و نمیکنم.اما با در جریان بودن شاید چرا.به هرحال حوصله کم شده.خیلی هم کم شده.بیمارستان و مریض ها و چیزهای دیگر فرسوده ام کرده.گوشه ی خلوتی درون سرم میخواهم که ندارم.کلمه ها هم کمرنگ.خوابِ خوب هم کمتر.

شباهت

اطرافِ سرم مرگ در جریان است.مرگ.مردن برایم چه شکلی بود؟نمیدانم.یادم رفته است.اما آدم ها میمیرند.ما اگر هیچ چیز نداشته باشیم،راحت تر میمیریم یا سخت تر؟حسرت قوی تر است یا سبک بالی؟درگیری ام روی ارزشِ زندگی است.به کجایش بنازم که بخواهم زنده بمانم؟یا کجایش برایم بی اهمیت باشد که بخواهم بمیرم؟گذشته ی روشن تر.بهانه های کوچکم را دوباره بزرگ کرده ام.میفهمم یک جای کار غلط است.اما کجا؟نمیدانم.