هوای دل خوب است

بسم الله

همینکه سالم و سرحالید کافیست.هوای دل خوب است...

چه شد که هیچ نشدم

بسم الله

شروعمان،وبلاگ های دوران راهنمایی بود.من در فسیل نامه،علیرضا در خودش و عرفان و دیگران در اپسو.ادامه دار مینوشتم تقریبا تا دوم دبیرستان.با استادی به نام پیریایی آَشنا شدیم در راهنمایی.بنیانِ نوشتنم همان وقت ها شکل گرفت.که باید حرف ها را نوشت.زبان در مقابل قلم گاهی بیش از حد شلوغ میکند.باید گذاشت کلمه ها در آرامش خود روی کاغذ فرود بیایند.با عجله که همه چیز را نمیشود گفت.اصلا دلیل خیلی از مشکلات همین با عجله حرف زدن هاست.که نمیگذاری کلام از راه برسد،گرد و خاکش را از خود پاک کند و تازه ببینی اصلا چه هست.

حالا من سال ها از آن روزهایم دورم.روزهایی که بی وقفه مینوشتم،روزهایی که فکر میکردم حرف هایم خیلی مهم است-و شاید هم در آن سن بدک نبود-ولی حالا که آن متن ها،دل مشغولی ها را میخوانم میبینم که خیلی فاصله افتاده بین ما.که من دیگر آن آدم همان سال ها نیستم.بزرگ شدن طبیعیست،اما باقی ماندن در بعضی فکر ها نگران کننده.اینکه دو سال شاید درگیر یک چیز بی معنی باشی شاید اشارتیست که چیزی شده .که اتفاقی افتاده.که من همان قبلی نیستم

مشهد

بسم الله

شاید یه ماه پیش بود،یکی از دوستام رفته بود مشهد.بهش گفته بودم وقتی رفت اونجا اگه تونست یاد من باشه.صبح ساعت نه اینا زنگ زد.اولش چون شمارشو نداشتم اولش نشناختم.بعد گفت فلانیم گفتن چطوری کجایی.گفت فلان صحن حرمم هر چی دلت میخواد بگو.یهو  یادم افتاد چه قدر وقت با خدا درست حسابی حرف نزدم.آروم پیش خودم گفتم کاش آخرش همه چی خوب باشه و خیر.همین

خرم آن بقعه که...

بسم الله

خرم آن بقعه که آرامگه یار آنجاست...

خواب

از خواب بیدار شدم،و در گیجیِ پس از مرگ کوتاهم،تو را جستجو کردم.تو نیامده بودی و بوی عطر نیامده ات،خبرم داد که هنوز باید سرگرمِ تنهایی ام باشم.پنجره را باز کردم و نبودی،نبودی و نبودی... . آرام ملحفه را کنار زدم،دستت را گرفتم و بردم تا دم پنجره.با هم به جای خالیِ نیامدنت در خیابان نگاه کردیم.چه غمگین است تکرارِ دیدنِ برگ های روی زمین که در آرزوی قدم های تو میمیرند.

باز نگاهم میکنی و من باز به خواب میروم تا بیدار شوم. و باز تا کنارِ پنجره قدم بزنیم...

سیبِ تلخ

بخشی از مطلب ارسالی در کانال سیب سبز که مربوط به علوم پایس:

البته ژنتیک و تغذیه حتی سیب سبزشونم به زور خونده میشه چه برسه به اینکه بخوای بری سراغ رفرنس. فقط گفتم حواست باشه بجای «نخوندن» امری  ۲۰۱۴ و کراوس، قراره امری ۲۰۱۲ و لیندا کلی رو «نخونی»😄😄

درگیرِ حماقتیِ ابدی به نام کنکور و آزمون های بی فایده هستیم.باید تست بزنی،حفظ کنی،درس حذف کنی و نفهمیدی تا برسی به جایی.چه قدر زندگی را باید پایِ این چیز ها تلف کرد؟این روندِ تکراری که فقط آدم هایی با چهره های پیرتر واردِ آن میشوند.تخصص هم همین است.عجیب نیست؟

هدفمان از درس همین ها بود؟

چشم هایم

چشم هایم خیلی وقت است خوب نمیبیند.شاید همیشه دنبال یک دلیل فیزیولوژیک برایش میگردم.اما حس میکنم "نور"چشمانم رفته است.شاید به خاطر کارهایم،دیدن هایم،فکر هایم.هر چه هست رفته است.نور چشمانم،لطافتِ زبانم،روان بودنِ ذهنم.همه اش رفته است.لایه به لایه رویش ناپاکی نشسته است.مانعِ دیدنم میشود،نمیگذارد مثل قبل سیال و روان فکر کنم،خوب تر بشنوم.هر چه هست سرشارِ است از نبودن.از دست رفتن.

بابل ،کافه،دختر خاله

بسم الله

ساعت ده و نیم شب است .سرم رو به دیوارِ طوسی رنگِ کافه ای نیمه تمام که هنوز افتتاح نشده تکیه داده ام.در بابل.روی مبل لم داده ام.کافه خلوت است و دختر خاله ام با سه چهارتا از بچه ها پشت بار مشغول طراحی و برنامه ریزی برای کافه هستند.هوای اوایل پاییز که معلوم نیست میخواد حالتو بگیره یا خوب کنه.هفتمِ محرم.صلی الله علیک یا ابا عبد الله.

دختر خاله که چند ماهِ پیش بعد از یک سال عقد از شوهرش طلاق گرفت.برنامه داشت این جارو با شوهرش اداره کنه که یهو وسطِ کار اینطوری شد.اون موند و این کافه تو شهری که توش تقریبا غریبه است.غیر از دو سه تا عمه که اینجا زندگی میکنن.پسر عمش رو اینجا شریک کرده که کاری نمیکنه و همه کارا یه جوری افتاده گردنِ خودش.انگار سرنوشتِ تیرِ یه تیر و کمونه.پرتاب میشه،وسط راهش به خیلی چیزا ممکنه برخورد کنه،سرعتش کم میشه و آخرش همه چیزایی که بهشون خورده رو یه جا جمع میکنه.سرنوشت مارو به کجا میبره؟پیش کی؟

باید لذت برد از هوای آزاد،از خستگی!و هیچ لذتی بالاتر از خوابِ بعد از خستگی نیست.