اسمش را گذاشته ام:"چشم های ضعیف تر از همیشه"
هیچ چیز به اندازه ی بی حوصلگی حسرت آفرین نیست.تکانه های گذرا،سرنوشتی جز خواب های طولانی ندارند.چشم های زشت و بی حوصله تر شد.قبل تر نمی دید و حالا توان باز نگه داشتنِ طولانی ندارد.فرقی نکرده.باز هم فرصت برای دیدن همه چیز را ندارد.این هم خشمی دیگر روی خشم های کهنه
صبح از خواب میپرم.به چشم هایی که دائما می سوزد در آینه خیره می شوم.به چشم هایی که چیزهایی دیده که دلش نمی خواهد تکرار شود.هیچ چیز.حتی چیزهای زیبا.که زیبایی ها تکراری می شوند و زشتی ها باید بگذرند.خسته ام و فکر می کنم این معنی پایان راه باشد.در پایان باید خسته باشی.راه دیگری نیست.
لب ساحل نشسته بودم،به ستاره ها خیره.فک کنم به خاطر چیزی که خورده بودم بود،چون ستاره ها کم کم شبیه یه دستی شد که می خواست بغلم کنه.شایدم می خواست منو بکشه توی خودش و خفه کنه.نمیدونم.ولی دلم می خواست برم پیششون.به این فکر کردم که تمام زندگیم رو ترسو زندگی کردم.خیلی تلاش کردم درستش کنم و یکم بپذیرم عواقب کارام رو ولی نتونستم.الان چند روزیه که باز دست هام شروع کرده لرزیدن.همیشه ترکیب بی خوابی و اضطراب همین میشه برام.دست هایی که قراره باز به خاطر بدخط بودنم باعث حرف شنیدنم بشن.دست هایی که قراره کاری بکنند که همیشه ازش می ترسیدند.اما این بار تلاش کنند نترسند.
