باریستای کهنه پوش

من،باریستای کهنه پوشی می شوم که در راه های تاریکی می دود،به دنبال بوی قهوه ای که او را به سمت خودش می کشد و در آخر می میرد،طوری که همیشه بیدار می ماند.

شب های سردرگمی

هنوز هم شب های مستی به روزهای گذشته فکر می کنم.به روزهایی که جدا از گره هایش،احساسات سرکوب شده ای و یادآوری اش بغض آور است.اما سربلندم.آدم هایی که دوست داشتم هنوز هم برایم عزیز هستند،هرچند که کنارم نباشند.دوست دارم از دور ببوسمشان و ببینم که لبخند میزنند.

آبان،زردی،فیدل

مثلا تولدم رسیده.هرچند که عددش مهم نیست.مثلا امیدوار میشوی که بعد از سال ها بالاخره اختلاف ها کمتر بشوند و چند روز در یک خانه در آرامش باشید.اما نه.خشم ها و طلب های قدیمی.این ها واقعیست.این ها زندگیست.در این خانه ی جدید هیچ صدایی نمی آید.هیچ ساعتی از شبانه روز.بن بست است و فقط مگر سگی رد بشود و یا پرنده ای برگی را به حرکت در بیاورد.غیر از آن چیزی نیست جز خودم.خودم که در مرحله هایی از زندگی گیر کرده که ابتدایش را هم حتی دوست نداشت.در بازگشت به قرص های قدیمی اش و خواب های طولانی.در بهای بودن در جایی که زمان برایش تربیتت نکرده.