قطار

قطار و تو،سرت بیرون از پنجره،باد تو موهای سیاهت و نورِ خورشید و درختا کنارت.اما تاریکی اینجاست.حالا میفهمم چه قدر همه چیز از قدیم همین بوده.چه قدر همین بودم.

برف

مرا چه سود که تو عاقل باشی

زیبا باش و محزون باش

اشک بر زیبایی چهره می افزاید

چون رود که بر منظره

طوفان گل ها را طراوت می بخشد

 

بودلر

تاریکی

خونرو تاریک کردم و مثل قبل ها فقط دراز میکشم و به تلویزیونِ روشن نگاه میکنم.نمیفهمم چی میبینم یا چی میگن.حال و حوصله چایی خوردن و سیگار کشیدن ندارم.بیشتر به آینده فکر میکنم.اینکه کاری از دستم برای خودم برنمیاد.درستش نمیتونم بکنم.