جمعه عصر

بسم الله

فضا را باید برایت ترسیم کنم.از دور هیچ چیز آن جور که باید معلوم نیست.هر کتابی که در کتابخانه ام گذاشته ام داستانی دارد برای خودش.عصر های خیابان انقلاب،تنها رفتن فرهنگ و لحظه هایی که به خودم گفته ام وقتش رسیده هر روز کتاب بخوانم.بعد هیچ وقت نخواندم.عصر شده و عرق کرده روی مبل دراز کشیده ام و زل زده ام به گوشی شاید کسی پیامی بدهد.توی همین لیوان هر روز چایی میریختم و به بخارش با چشمان همیشه کوچکم زل میزدم و دنبال یک مفهوم جدید بودم از درونش.هیچ وقت چیزی گیرم نمی آمد.من فقط میگشتم ولی گیرم نمی آمد.همه ی فیلم هایی که دیده ام حالا تصویرشان در ذهنم باقی مانده.