حرف
بسم الله
از تهران برگشتم.بعد از پنجاه روز شاید برگشته بودم خونه و همین وقت هم خیلی کم بود برای خونه بودن.برای نشستن پایِ درد دل مادر و دیدن پدر و رفیقا و ول گردی .ولی یک روز با یار بهتر از هزار روزِ بدون یار.بی وطن شده ام و جایی آرام ندارم.
شنبه ها یعنی فلسفه و بوکس.حوصله ی خودم و نسلِ خودم را ندارم.در واقعِ حوصله ی آدم هایی مثل خودم را ندارم.آدم های تنبل و به درد نخوری که دوست دارند یک لقمه های آماده ای از فلسفه بگیرند.ساز یاد بگیرند و بی احساس ساز بزنند و در ورزش هم برای خودشان کسی باشند و روپوش سفید هم خوشحالشان میکند.از خنداندن استاد لذت میبرند و دوست دارند وسطِ کلاس خودشیرینی کنند.سوال هایِ مثلا عمیق میکنند و یک جوابی میگیرند و به خانه که میرسند پایِ برنامه های مزخرف وقت میگذرانند.با تنهایی میانه ای ندارند و آدم هایی مثلِ خودشان را دور هم جمع میکنند که احساسِ تهی بودنِ کمتری کنند که البته همین هم بیشترش میکند.از شرایط ناراضی اند و معتقدند کثافتی که الان هستند حاصلِ این شرایط است.از دیگران بدشان می آید و عشقی ندارند.مثل همین حرف هایی که من میزنم.تنفر.خشم.این ها را دارند و نمیخواهند بروز بدهند.سرشار از عقده های عمیقِ نرسیده.منتظرِ نمره در سایت نشستن.و از این جور آدم ها.
امشب دو سه ساعتی با پدری حرف زدم که پسرِ کنکوری داشت و میخواست که پسرش را راهنمایی کنم.چیزهایی که بلد بودم به خودش و پسرش گفتم اما متوجه شدم که پسرش استرس دارد.استرسش شاید به خاطرِ پدری بود که میگفت باید کنکور قبول شوی و همین سه تا رشته را بروی.خودِ پسر هم عقده ی عمیقی برای پولدار بودن داشت و مدام از پول حرف میزد.پدرش را میشناسم.آدمِ مشتی و لوطی ای است و میدانم که فقط میخواهد پسرش خوشبخت شود.یادِ حرف فتح زاده افتادم که یک چیزهایی را که بیشتر فشار بدهی خراب تر میشود.حتما همین است.
برای بررسی یک موضوع اگر از بالا همه چیز را ببینیم همه چیز شفاف تر میشود.میشود در یک لحظه عاشقِ یک آدم شد و فکر کرد که چه حرف های خوبی میزند.بعد که از بالا ببینی میبینی که چه قدر مدام عوض شده و از همه چیز فقط حرف زده.حرف حرف حرف.از حرف زدن کلافه ام.صداهای بی معنی.چرا نمیشود خفه شد و با چند نفری که دوستشان داری فقط حرف بزنی و بقیه اش را کار کنی؟مجبوری مدام حرف بزنی؟
