چیزی نمونده
چیزی نمونده که این نوشتن هم لذتش رو از دست بده.این آخرین چیزی که انگار مهی که می ساخت زنده ام می کرد.بعضی روزا که نوشته های سه چهار روز قبلم رو می خونم اصلا باور نمی کنم خودم اونارو نوشته باشم.جمله های کوتاهِ برای شرح احساساتی که نمی فهمیدمشان.لب می گزم از این صراحت و از این چیزی که خودم را از خودم می گیرد.آدمِ دیگری می شوم.مثل همین الان.اما کلمه هایم کارشان تمام شده تقریبا.این ها هم تلاشِ آخرِ آفتاب برای آب کردنِ برف هاست.هوا ابری تر خواهد شد و تنِ پرنده ها گرمای آفتاب را فراموش خواهند کرد.هر حرفی هم که این نورِ کم سو بزند دروغی است که خودش را ابدی جلوه دهد.خودش بهتر از همه می داند که کارش تمام است.مشکلِ کسی کم فیلم دیدن و کم کتاب خواندن و این چیزها نیست.مشکل نبودنِ کسی است که حرف زدن با او مو به تنت سیخ کند.مشکل نبودنِ کاریست که هیجانش بی خوابی بدهد.روی سطح یخ زده ی خیالات اگر سنگ و شن آدم ها را نریزم تا تهِ دره سر میخورم.توی این اوضاع همین ها نجاتم می دهند.همین کسی که هنوز هم اینجاها را می خواند و می بیند و مرا می شناسد.ندانستن بی رحم است.دانستن و کاری نکردن بی رحم تر.
