استانبول

هر کسی چیزی دارد که وقتی راه گریه اش بسته می شود،برود بنشیند پایش و دوباره نگاهش کند،یا گوش کند یا لمسش کند یا بخواندش یا هرچیز دیگری تا دوباره راه گریه اش باز بشود.سال هاست برای تلخی ها به سادگی گریه نمیکنم.تقریبا گریه کردن را یادم رفته بود.خودم دلم نمی خواست گریه کنم.شاید من برخلاف احمدرضا احمدی قدر و منزلت اندوه را نمی دانستم که گریه بر من عارض نمی شد.اما مخفیگاه خودم را بلد بودم.می دانستم هر وقت فینال استانبول را ببینم می توانم دوباره گریه کنم.شاید اولین بار در زندگی ام همان شب عشق را تجربه کردم.عاشقِ یک تیم فوتبال شدم.شاید برای همین گریه ام را در می آورد.گریه ی آلوده شدن به عشق.گریه ی شادیست یا ناراحتی؟نمی دانم.فینال را تیم من می برد.به سختی.نیمه ی اول سه گل عقب می افتد و در هشت دقیقه همه چیز بر می گردد.گل هایش را حفظم،حالت چهره ی هر کسی که گل می زند را از بارها دیده ام.وقتی نگاهش می کنم،یاد پدرم می افتم که هفده سالِ پیش در شروع 42 سالگی قبل از طلوع خورشید از خانه بیرون می زد و ده شب به خانه می رسید.روزی سه چهار ساعت در راه بود و من سرگرم کودکیِ خودم بودم.یاد مادرم،همه ی لحظه های بودنش.بعد که به آخر های بازی می رسد من هم کم کم جلو می آیم.پنالتی به پنالتی خودم را سرزنش می کنم،گریه می کنم که کاش آنجا بودم و کاش خیلی لحظه های دیگر جاهای دیگری می بودم.هر کسی مخفیگاه هایی دارد که چند دقیقه ای درونش می نشیند و آرام می شود.آن مرد هنوز هم سرکار می رود،مادر هنوز هم هست و من هم هنوز کودکی میکنم.در آستانه ی 25 سالگی برای فردایم هم فکری ندارم،کاری یاد نگرفته ام و نمی دانم چه خواهد شد.اما آن روزها هم همین بود.حالا به اینجا رسید و اینجا هم بالاخره به یک جایی می رسد.این سال ها هم مخفیگاه های جدیدی پیدا کردم.لحظه های آلودگی به عشق.به آدم های دوست داشتنیِ این اطراف.به لحظه ها.