عجیبه

عجیبه که حرفای این چند وقت رو که می خونم همش پر شده از این چرت و پرتایی که به نظر میاد یه بنیه ی مهمی پشتش داره و خودم بیشتر از همه می دونم چه قدر تو خالیه.شرمندم.خودمم واقعا دلم نمیخواد همچین چیزایی سر هم کنم.دلم می خواد قصه بگم،چیز جالب تعریف کنم،از آدمای خوب زندگیم بنویسم و اینجور چیزا.فکرم بی داستان شده،چشم هام دنیارو سخت می بینه و دست هام کمتر چیز جدیدی رو لمس کرده.پاهام تو مسیرای تکراری میرن و میان و چیزی به فکرم نمیرسه که بگم.خسته کننده شدم و خودم بهتر از همه اینو میدونم.امیدوارم بتونم کاریش کنم.