جعبه
اولین گام زندگی ایده آل به خود زندگی فکر نکردن است و فقط انجام دادن آن.اما وقتی برای اولین بار به خود زندگی فکر می کنی آزار شروع می شود.بدون اینکه بخواهی گاهی فکرش به سراغت می آید و ناگهان درون محفظه ای تاریکت قرارت می دهد و درش را قفل می کند.شوکه از حضور در این تاریکی ای که به نظر ناتمام می آید،سپری شدن لحظه ها را می شماری.بعد ناگهان دوباره بی دلیل در جعبه باز می شود و نور زندگی کردن وارد می شود.تاریکیِ درونِ جعبه اعتیاد آور است.برای همین گاهی بدون اینکه کسی در جعبه را ببندد خودت به درون آن فرو می روی و در را به روی خودت می بندی.آنجا چیزی نیست که حواست را پرت کند و زندگی وحشتِ بی انتهایش را با مشت هایِ دردناکش به صورتت می زند.در تاریکی دفاعی از خودت نداری چون حتی نمیبینی که این مشت ها از کجا می آیند.مشکل این تاریکی این است که کم کم زندگی کردن و نور را فراموش می کنی.در تاریکی می نشینی و حسرتِ لحظه های خوب را می خوری و غم لحظه های بد.عجیب است.آدم برای نبودنِ لحظه های خوبش حسرت می خورد ولی کمتر برای رفتنِ لحظه های بد خوشحالی می کند.تاریکی تمامی ندارد و اگر نور را بی معنی کند شروعِ فصلِ سردی خواهد بود.
